Yes, daar staat fuck!
Ik geef toe, ik gebruik graag en regelmatig krachttermen.
Ik gebruik deze om wat ik wil zeggen meer gevoel, meer kracht te geven…
Ah ja, daar dienen ze toch ook voor?
Deze #FuckDeNorm betekent dat ik er genoeg van heb,
genoeg van de norm en wat die van mij verwacht.
Normen & verwachtingen, het is een ding…ze zijn gelinkt aan elkaar en vullen elkaar aan. Het lijken soms zelfs wetmatigheden, als in “ik hoor mij zus en zo te gedragen.”
We doen dat van jongs af aan, we kopiëren, we imiteren, we toetsen af wat past en kan in onze omgeving, in onze context en sturen bij wanneer we voelen dat het nodig is.
Ik daag je uit om hier eens over na te denken…
Hoe vaak doe jij de dingen die je moet doen zoals de anderen…omdat het zo hoort?
Omdat het altijd zo geweest is?
Omdat je anders uitgesloten wordt?
Omdat je anders niet begrepen wordt?
Omdat je niet voldoet….
En hoe vaak hebben die verwachtingen invloed op je denken?
Op je voelen?
Op je zijn?
Verwachtingen zijn stress-
factoren!
Geloof het of niet maar die verwachtingen zorgen vaak voor een mentale overload, ze lijken te zorgen voor duidelijkheid maar voor een groot deel van de mensen zorgen ze voor verwarring. Ze doen ons geloven dat we op een bepaalde manier moeten zijn zodat we voldoen aan de verwachtingen die gesteld worden aan ons, door anderen en zo ook door onszelf.
Net daar wringt dat schoentje voor mij, door anderen…
Want waarom laten we toe dat anderen bepalen hoe het moet, hoe het hoort?
Waarom kunnen we de zaken soms niet anders aanpakken, atypisch, buiten de norm, afwijkend, divergent?
Want daar botsen mensen die anders denken vlugger op dan ze beseffen en vaak start dat al in de kindertijd. Eens je op school zit is er ook bijna geen mogelijkheid om de zaken anders te doen, je moet volgen, je moet het zus doen, je moet het zo doen.
Je moet…je start met moeten…
Ik zie daar de resultaten van hier in mijn coaching…ik zie volwassene en jongeren in burn-out, zich afvragend hoe het anders moet, hoe het anders kan. Ik zie kinderen verzuipen in schoolsystemen omdat ze daar in een keurslijf gedwongen worden. Ik hoor ouders die niet meer weten hoe ze hun kinderen kunnen ondersteunen, kunnen helpen om het leven draaglijk te maken.
Voldoen aan de verwachtingen is niet voor iedereen de juiste weg.
In plaats van jezelf te vormen naar wat de buitenwereld lijkt te verwachten, ben je beter af de buitenwereld vorm te geven naar jouw eigen verwachtingen.
Waar liggen jouw eigen unieke behoeften? Waar liggen die van je kind? Vallen die verwachtingen buiten of binnen de norm? Moeten we met man en macht proberen te leven naar die norm of kunnen we voor onszelf bepalen wat moet, kan en mag?